CULTURA
E é que Dorian dáo todo, suor e bágoas -en estudo tamén, pero máis en directo-, mentres se fai pasar por trasunto de, segundo o demande a canción, Scott Walker, Nina Simone, Nick Cave ou Tom Waits, enchufando á súa interpretación unha carga emocional tensa e exuberante. De ambigüidade sexual encuberta (ou non). De puñetazo na mesa. Armado cun saque vocal que quedaría como un traxe de xastre a un predicador e con especial talento para experimentar (eses ataques ruidistas), Wood empezou a cultivarse no mundo da partitura desde a infancia. Transcorridos os anos, cambiou o conservatorio polos circuítos de bares gay de L.A. A súa música, tan académica como underground, tan harmónica como disonante.
Chegou en 2007 o seu debut longo, Bolka, e dous anos máis tarde o EP Black Pig Suite, ambos conxugando o atrevemento formal do seu cóctel (folk, soul, coros búlgaros, música experimental: todo entrelazado), no que se daban a man a espiritualidade do sur estadounidense e o virtuosismo do Tin Pan Alley da época dourada. Un par de óperas modernas despois, así como diversas actuacións comisionadas por institucións de prestixio (Os Angeles Contemporary Exhibitions), universidades (UCLA) e museos de renome (o MOCA californiano), chegou o seu segundo disco, Brutus (2010), un salto sen rede, só voz e piano, gravado en directo na igrexa londiniense de St. Giles-In-The-Fields durante unha xira europea. Dende entón, o reto deste fan de Tino Casal foi preparar Rattle Rattle, o seu terceiro álbum, que saíu a principios deste ano. Unha épica colección de cancións que dispensa coma se fosen unha peza: fai pensar en Scott Walker refacendo o "Smile" de Brian Wilson. Serán concertos excéntricos, con aire dramático e fantasmal. Diferentes, como é el.
Dorian Wood inaugura Sons’14 presentando o seu último traballo, "Rattle Rattle"
23/01/2014 Para comezar o ciclo Sons’14 e como froito dunha nova colaboración co Festival Sinsal, o Teatro Principal acollerá a presentación do arxelino de orixe costarricense Dorian Wood, que chega dende Los Angeles. Presenta o seu último traballo, Rattle Rattle, este venres, ás 21:00 horas, no Teatro Principal. As entradas teñen un custo de 8 euros anticipada e 10 euros o día do concerto e poden mercarse no despacho de billetes do Principal (aberto de 18:00 a 21:00 horas), na Reixa Tenda ou en Novagalicia Banco (entradas.novagaliciabanco.es ou 902 444 244).
Wood chega a Compostela dentro dunha xira de dez concertos nos que entenderemos por que, como el di, non está aquí para consolarnos. Porque o seu é someter ao público, enfrontalo, a unha especie de "apocalypse now" en clave pop. Falamos dun home orquestra que, aínda que virá cunha banda que inclúe baixo, percusión, teclados e acordeón para envolver a súa voz, se sobredimensiona ao abrir a boca. Como ocorría con Levi Stubbs (The Four Tops) ou pasa con Antony Hegarty.E é que Dorian dáo todo, suor e bágoas -en estudo tamén, pero máis en directo-, mentres se fai pasar por trasunto de, segundo o demande a canción, Scott Walker, Nina Simone, Nick Cave ou Tom Waits, enchufando á súa interpretación unha carga emocional tensa e exuberante. De ambigüidade sexual encuberta (ou non). De puñetazo na mesa. Armado cun saque vocal que quedaría como un traxe de xastre a un predicador e con especial talento para experimentar (eses ataques ruidistas), Wood empezou a cultivarse no mundo da partitura desde a infancia. Transcorridos os anos, cambiou o conservatorio polos circuítos de bares gay de L.A. A súa música, tan académica como underground, tan harmónica como disonante.
Chegou en 2007 o seu debut longo, Bolka, e dous anos máis tarde o EP Black Pig Suite, ambos conxugando o atrevemento formal do seu cóctel (folk, soul, coros búlgaros, música experimental: todo entrelazado), no que se daban a man a espiritualidade do sur estadounidense e o virtuosismo do Tin Pan Alley da época dourada. Un par de óperas modernas despois, así como diversas actuacións comisionadas por institucións de prestixio (Os Angeles Contemporary Exhibitions), universidades (UCLA) e museos de renome (o MOCA californiano), chegou o seu segundo disco, Brutus (2010), un salto sen rede, só voz e piano, gravado en directo na igrexa londiniense de St. Giles-In-The-Fields durante unha xira europea. Dende entón, o reto deste fan de Tino Casal foi preparar Rattle Rattle, o seu terceiro álbum, que saíu a principios deste ano. Unha épica colección de cancións que dispensa coma se fosen unha peza: fai pensar en Scott Walker refacendo o "Smile" de Brian Wilson. Serán concertos excéntricos, con aire dramático e fantasmal. Diferentes, como é el.